Γράφει ο Κωστής Δαμαβολίτης  

Σήμερα  στην  λεβεντογέννα  Κρήτη του εικοστου πρώτου αιώνα τα άρματα για τον σύγχρονο Κρητικό, αποτελούν την προεξοχή της επιδειξιομανίας και το μέσο για άνανδρες ενέργειες.  Επιβεβαιώνοντας έτσι περίτρανα το κόμπλεξ κατωτερότητας  που πάσχει σήμερα η τοπική μας κοινωνία.       
   

Πριν μερικά χρόνια αν κατέβαινε κανένας “ντελικανής” από το χωριό στη “χώρα “ και  έτρωγε ή έπινε σε μαγαζί και έφευγε χωρίς να πληρώσει, η περιφρόνηση και η απαξίωση που είχε από την οικογένεια και την τοπική κοινωνία ήταν τόσο μεγάλη  που ούτε σαν ψιλή ιδέα δεν θα περνούσε από το μυαλό του.

Σήμερα όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι επίδοξοι Δον Κορλεόνε (ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός μιας και οι μαφιόζικες ταινίες έχουν βάλει κι αυτές το χεράκι τους ) του κάθε χωριού, σε όποια εγκληματική ενεργεία και αν προβουν ( π.χ. να τραβήξουν πιστόλι σε άοπλο, να μαζευτούν δέκα για να απειλήσουν ή να δείρουν έναν ή με τα γνωστά πια 4Χ4 να κάνουν επιδείξεις δεξιοτεχνίας που πολλές φορές έχουν αφαιρέσει ζωές αθώων ανθρώπων) έχουν με έμμεσο πάντα τρόπο τις επευφημίες από τον στενό οικογενειακό κύκλο .
          

Και με υπερηφάνεια διηγείται ο πατέρας τα κατορθώματα του γιου στο καφενείο στους συγχωριανούς και με αυτήν την παθητική αποδοχή  το κοινωνικό μας επίπεδο υποβαθμίζεται  όλο και περισσότερο. Είναι βέβαια κοινό μυστικό, ότι όλα αυτά γίνονται με τον αέρα κάποιου πολίτικου και κάποιου καλού δικηγόρου που πάντα θα δηλώσουν δυναμικό παρων για να γλιτώσουν  τον ψηφοφόρο – πελάτη αρκεί να μην χαθούν οι ψήφοι της οικογένειας  για τον  ένα και τα λεφτά από  τον άλλο .
 

Όποιος δεν έχει τι να καυχηθεί, "καυχάται για τας δάφνας  των προγόνων του". Με αυτά τα λόγια προσπάθησε να αντικρούσει έναν πολιτικό του αντίπαλο με ένδοξη καταγωγή ένας έξυπνος άνθρωπος πριν από πολλά χρόνια και δυστυχώς από αυτό πάσχουμε και εμείς σήμερα 

Ειμαστε ακόμα υπό την μέθη της δόξας των οπλαρχηγών και των επαναστάσεων  και όλη αυτή η ενέργεια του παρελθόντος, έρχεται σαν σκυτάλη  στα χέρια της νεολαίας που την αξιοποιεί με τον παραπάνω τρόπο. Ο παππούς που ήταν από μεγάλη ράτσα και καπετάνιος  στην αντίσταση, (που όλοι έχουν και από ένα ) είναι πολλές φορές το σημείο εκκίνησης της συνειδήσεως  του  κάθε νεαρού για να ξεκινήσει τα μεγάλα του ανδραγαθήματα. Και επειδή απελευθερωτικός σκοπός ή καμία μεγάλη ιδέα δεν υπάρχει, πέφτει  στη παρανομία και γίνεται επαναστάτης χωρίς αιτία  …..
 

Η μεγάλη πνευματική αξία της συντεκνιάς  και της κουμπαριάς, έχουν εκφυλιστεί πλήρως, για χάρη του συμφέροντος  και της κακοηθείας. Και όλα αυτά γιατί οι παππούδες και οι πατεράδες ( κυρίως από μεγάλες οικογένειες της υπαίθρου ) αντί  να χαλιναγωγήσουν με ήθος, καμαρώνουν για τις "ψευτοπαλικαριές" που κάνουν οι "άξιοι" συνεχιστές του ονόματος τους .

Από αυτό το παράθυρο στον Τύπο, μου δίνεται η δυνατότητα  φίλοι μου να καταθέσω την άποψη μου για αυτή τη θλιβερή  κοινωνική  διαπίστωση  που κάνω.

Και δεν το κάνω σαν ηθικός διδάσκαλος -ο κατά πάντα σωστός - αλλά σαν ομοιοπαθής που και εγώ έχω υποπέσει σε τέτοια σφάλματα.

Για αυτή λοιπόν την "αρρωστημένη"  κατάσταση μόνο ένα φάρμακο υπάρχει και αυτό λέγεται Παιδεία. Οτι δεν έκαναν οι γονείς μας και οι παππούδες μας ας το κάνουμε εμείς.

Και όταν λέω Παιδεία, δεν εννοώ μόνο την σωστή  αγωγή  που πρέπει να  πάρει ένα παιδί  από την οικογένεια και το σχολείο. Παιδεία μπορεί να παρέχει ο καθένας από εμάς -ενήλικας προς ενήλικα-  με τον τρόπο ζωής του, τις συνήθειες του και τη θέση που πρέπει να παίρνει  σε μια συζήτηση, όταν πρέπει να σχολιάσει τέτοιου είδους ενέργειες.

Και μέσα  από την Παιδεία δημιουργείται η συνείδηση, πράγμα απαραίτητο για τον άνθρωπο.  Σε μια εποχή που η δειλία  βαφτίζεται θάρρος και η ανανδρία βαφτίζεται παλικαριά ας αναλογιστεί ο κάθε ένας από εμάς με τι τρόπο πρέπει να αναλάβει της ευθύνες του. Νομίζω φίλοι μου ότι  η παλικαριά δεν χρειάζεται "θόρυβο" και η λεβεντιά δεν χρειάζεται "επίδειξη"