Ο Στέφανος Δραμουντάνης ή Μπενταφούτης, ένας νέος Ανωγειανός που προσφέρει το χαμόγελο στα μικρά παιδιά που δίνουν τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής τους, δείχνει τον δρόμο και σε νεότερους του αλλά και σε μεγαλύτερους, ότι ο μόνος τρόπος στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, είναι το μονοπάτι της αλληλεγγύης, της ανιδιοτελούς προσφοράς στον συνάνθρωπο, της αγάπης, του σεβασμού, της ανθρωπιάς.

Τον πείσαμε να μιλήσει στην Ανωγή για την δράση του αυτή αν και δεν ήθελε εξαρχής, καθώς θεωρεί ότι όταν προσφέρεις δεν χρειάζεται να το φωνάζεις, για τον μοναδικό λόγο και άλλοι νέοι της ηλικίας του να δουν την αχτίδα και το μονοπάτι αυτό και να προσφέρουν και αυτοί με τη σειρά τους όχι μόνο στην “Ηλιαχτίδα” , αλλά γενικότερα σε όλες τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, σε όλους όσοι πραγματικά χρειάζονται ένα χέρι βοηθείας, μια καλή κουβέντα, ένα απλό σφίξιμο του χεριού, ένα απλό αλλά τόσο σημαντικό χαμόγελο.

Άλλωστε ο Στέφανος με επιλογή του δίνει το παρόν σε πολλούς τομείς των Ανωγείων και δείχνει ότι αν και σε ένα ορεινό και απομακρυσμένο μέρος όπως τα Ανώγεια, υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορείς να ξεδιπλώσεις το ταλέντο και την προσωπικότητα σου και να προσφέρεις τόσο στο γενικό σύνολο, όσο όμως και στον ίδιο σου τον εαυτό! Άλλωστε τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι φύλακας στο Κέντρο φιλοξενίας των ασυνόδευτων ανήλικων στο χωριό μας και γνωρίζοντας από κοντά τα παιδιά του πολέμου από χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Πακιστάν και αλλού, μας τονίζει αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο στην κοινωνία μας.

Ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ανεξαρτήτως χρώματος θρησκείας ή οτιδήποτε άλλο,ότι όλοι έχουν δικαίωμα στην ζωή, ότι εν τέλει όταν μπορούμε πρέπει να βοηθούμε ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση, διότι κάποια στιγμή ίσως και εμείς χρειαστούμε παρόμοια στήριξη. Επίσης είναι ποδοσφαιριστής του Αετού Ανωγείων, παρέα με τον αδερφό του Ευριπίδη,είναι ταμίας του Πολιτιστικού συλλόγου Ανωγείων, ένα θετικό και ενεργό μέλος της κοινωνίας του χωριού.

Ξεκινώντας την συζήτηση μαζί του, ο Στέφανος μας αναφέρει για τις πρώτες του ημέρες στην “Ηλιαχτίδα” πριν τρία χρόνια, αλλά και το ποιες είναι οι άσχημες και οι όμορφες εμπειρίες με τη συναναστροφή του αυτή με τα παιδιά και τονίζει τα εξής:

“Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο, δεν μπορούσα να δεχτώ ότι υπάρχει κάτι τέτοιο ανάμεσα μας και εμείς δεν το γνωρίζαμε. Σιγά σιγά με τον καιρό, έκανα φίλους τα παιδιά και καταλάβαινα πόσο σημαντική και πάνω από όλα είναι η υγεία στον άνθρωπο. Αν δεν έχουμε αυτό δεν έχουμε τίποτα. Έτσι έπαιρνα δύναμη, από την δύναμη και την δίψα των παιδιών για ζωή. Οι άσχημες στιγμές είναι όταν βλέπεις πια πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Ούτε από τους γιατρούς, ούτε από κανέναν.Οι όμορφες στιγμές όμως είναι περισσότερες, όταν βλέπεις ότι όλα πήγαν καλά και τα χαμόγελα γύρισαν στην θέση τους. Εκεί που ανήκουν. Στους μικρούς ήρωες..” καταλήγει.

Για τον τρόπο με τον οποίο βοηθάει τα παιδιά να χαμογελάσουν στη ζωή τονίζει:

“Ο χώρος είναι στο Ηράκλειο στο ΠΑΓΝΗ. Πηγαίνω κάθε Δευτέρα από τρεις ώρες κάθε φορά. Στις ώρες που βρίσκομαι εκεί κάνουμε διάφορες δραστηριότητες. Παίζω με τα παιδιά, ζωγραφίζουμε, μιλάμε, ώστε να ξεχνιέται ο νους τους ότι βρίσκονται σε νοσοκομείο, εκείνες τις ώρες και να χαμογελάνε. Ο σκοπός μας είναι αυτός. Όλοι οι εθελοντές που βρισκόμαστε εκεί είναι αξιόλογοι άνθρωποι. Όλοι οι εθελοντές από τον μικρότερο ως τον μεγαλύτερο και ο σκοπός είναι για όλους ο ίδιος: Τα παιδιά!..” αναφέρει.

Στη συνέχεια συγκινημένος μετά από ερώτηση μας για τη σχέση του με τους γονείς αυτών των παιδιών, μιλάει για μια ξεχωριστή επίσκεψη στα Ανώγεια που θα θυμάται για πάντα. Λέει σχετικά:

“Οι γονείς μας έχουν αγκαλιάσει, αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να έρθουμε κοντά στα παιδιά τους. Ένα περιστατικό που με έχει σημαδέψει, είναι όταν είχε έρθει μια οικογένεια, με τα παιδιά τους στα Ανώγεια και ρώτησαν και έψαξαν να με βρουν. Χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού μου χωρίς να ξέρω τίποτα. Μου είπαν ότι ήρθαν να με δουν “για να δούμε και εμείς τι κάνεις εσύ” όπως μου είπαν. Αυτό ήταν για μένα το πιο όμορφο δώρο..”.

Ως νέος άνθρωπος, ο Στέφανος μας αναφέρει και τις κουβέντες που κάνει με τους φίλους του για τον εθελοντισμό και τι απλό χρειάζεται για να γίνει κάποιος εθελοντής σε όσους έχουν ανάγκη. Αναφέρει σχετικά:

“Με τους φίλους μου μιλάμε για αυτή μου τη δραστηριότητα, φυσικά. Με ρωτάνε μάλιστα αρκετοί για να μάθουν πως μπορούν να έρθουν και να βοηθήσουν. Όμως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, που δεν ξέρουν, δεν θέλουν να ακούσουν, δεν έχουν την σωστή ενημέρωση. Του διπλανού μας το πρόβλημα μπορεί να γίνει και δικό μας κάποια στιγμή. Για αυτό πιστεύω ότι όταν στη ζωή μας είμαστε καλά και μπορούμε να βοηθάμε, πρέπει να το κάνουμε. Ο τρόπος για να συμμετέχεις στην “Ηλιαχτίδα” είναι πολύ απλός, μπαίνοντας στην ιστοσελίδα της και στέλνοντας με meil τα στοιχεία σου.Μετά περιμένεις απάντηση από τους υπεύθυνους της ομάδας.Οι μόνη προϋπόθεση που χρειάζεται για να συμμετέχεις είναι να έχεις όρεξη και να αγαπάς τα παιδιά..”.

Του ζητάμε μια αναφορά για τα παιδιά της Εστίας, τα παιδιά του πολέμου που τον θεωρούν ένα από τους δικούς τους ανθρώπους, άλλωστε και ο ίδιος διατηρεί σχέσεις με παιδιά ακόμα και όταν φεύγουν από το χωριό για άλλους προορισμούς. Ο ίδιος μιλάει με αγάπη για αυτά τα παιδιά και τονίζει:

“Θεωρώ ότι με τη δουλειά που έχω στο Κέντρο Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανήλικων στα Ανώγεια είμαι τυχερός, γιατί έχει να κάνει με παιδιά πάλι.Είναι δουλειά, αλλά μαθαίνεις πολλά πράγματα που ίσως δεν τα φαντάζεται κανείς.Μαθαίνεις τις δυσκολίες που αυτά τα παιδιά έχουν περάσει στην ζωή τους και εκτιμάς ο ίδιος αυτά που έχεις. Γιατί ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να είναι σε αυτή τη θέση. Έχω πολλούς φίλους όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω εδώ και διατηρώ  ακόμα με πολλά παιδιά που έχουν φύγει από τα Ανώγεια επαφή..”

Του ζητάμε να κλείσει ο ίδιος αυτή τη συζήτηση με ένα δικό του προσωπικό μήνυμα σε όσους διαβάσουν αυτό το κείμενο και με απλά λόγια μας δείχνει το δικό του μονοπάτι εθελοντισμού που χωράει πολλούς ακόμα να το ακολουθήσουν τονίζοντας:

“Αντί να πάμε για ένα καφέ το οποίο γίνεται κάθε μέρα, ας κάνουμε κάτι πιο χρήσιμο στην ζωή μας. Έστω και μια μικρή βοήθεια θα ήταν αρκετή. Ο τρόπος υπάρχει, το μόνο που χρειάζεται είναι αγάπη και σεβασμός στον συνάνθρωπο μας..”καταλήγει ο Στέφανος Δραμουντάνης.

Αυτός είναι ο Στέφανος Δραμουντάνης και αυτά είναι τα Ανώγεια που αγαπάμε, τα Ανώγεια που όπως παλιά ήταν ένα καταφύγιο για κάθε άνθρωπο που ζητούσε βοήθεια, που είχε ανάγκη. Τα Ανώγεια που έχουν το ανθρώπινο δυναμικό για να ανέβουν ακόμα ψηλότερα σε επίπεδο πολιτισμού και ιστορίας. Με νέα παιδιά που απλά θέλουν ένα μικρό κίνητρο, μια μικρή σπίθα που μπορεί να γίνει “πυρκαγιά” προσφοράς και αγάπης.Ευχόμαστε στον Στέφανο να έχει υγεία και δύναμη να συνεχίσει τον δικό του αγώνα από το μετερίζι που επέλεξε, και στους γονείς του Βασίλη και Θεονύμφη να είναι καλά και πάντα περήφανοι για τον γιο τους.

Πηγή: ΑΝΩΓΗ