Αυτό αναφέρει σε μήνυμα του ο κ. Μιχάλης Ναλετάκης, ο οποίος έστειλε και τις φωτογραφίες.

Και συνεχίζει λέγοντας: «Το εισιτήριο ήταν 3 με 4 δρχ, στα θεωρεία περίπου 30 με 40 δρχ και η γαλαρία 2 δρχ.

Στο ταμείο η Θελκα... Ταξιθετες ΟΙ Γραφανης και Σιμος. Μηχανικός ο Άγγελος ενώ στο μπαρ ο Κυριάκος. Η καλοκαιρινή, είχε είσοδο από την Αβέρωφ και έξοδο στην Ανωπολεως. ΑργότεραΤΗ δεκαετια 1960 για αγνώστους λόγους έγινε ανακαίνιση και καταργηθήκαν τα θεωρεία. Τις Κυριακές την αράζαμε γαλαρία από τις 2 το μεσημέρι και βλέπαμε το έργο 2 με 3 φορές

ΟΜΟΡΦΕΣ ΕΠΟΧΕΣ…»

Η αίθουσα

Ο Αλέξανδρος Πουλακάκης ήταν  ένας πολύ γνωστός κινηματογραφικός επιχειρηματίας της πόλης συμφωνα με πληροφορίες από την εφημερίδα «Πατρις». Είχε ήδη το θερινό «Πολυθέαμα» όταν ανέλαβε το «Καλλιθέα», από το οποίο αποχώρησε το 1919, και το 1922 άρχισε να κατασκευάζει ένα κλειστό θέατρο στη θέση του «Πολυθεάματος». Το νέο, πολυτελές θέατρο ολοκληρώθηκε το ’23, έφερε το επώνυμο του ιδιοκτήτη του, κι από το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς άρχισε να προβάλλει ταινίες χωρίς ποτέ να σταματήσει τη θεατρική δραστηριότητά του. 

Τον Ιούλιο του 1911, ο Αλέξανδρος Πουλακάκης άνοιξε την πρώτη του κινηματογραφική επιχείρηση, το θερινό κινηματοθέατρο «Πολυθέαμα», στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται το μέγαρο «Ηλέκτρα», στην πλατεία Ελευθερίας. 

Η χωρητικότητά του ξεπερνούσε τα χίλια άτομα και διέθετε δικό του σύστημα ηλεκτροφωτισμού. Σε εφημερίδα της εποχής μάλιστα, ένας δημοσιογράφος προτείνει στο δημοτικό συμβούλιο να συνάψει συμφωνία με τον Πουλακάκη, ώστε η γεννήτριά του να παράσχει φως για ολόκληρη την πλατεία Τριών Καμαρών.

Ο Πουλακάκης διατήρησε το θερινό «Πολυθέαμα» τα καλοκαίρια, ενώ τους χειμώνες χρησιμοποιούσε το «Καλλιθέα», το οποίο πιθανώς είχε αγοράσει. Το 1922 το «Πολυθέαμα» έκλεισε και στο χώρο του άρχισε να χτίζεται το κλειστό κινηματοθέατρο του Πουλακάκη.

Τα Χριστούγεννα του 1931, το «Πουλακάκη» έγινε η πρώτη αίθουσα στην πόλη με εξοπλισμό ηχητικών ταινιών. Το 1933 άλλαξε ιδιοκτησία, περνώντας σε μια τριανδρία επιχειρηματιών, τους Λεωνίδα Χατζηδάκη, Γιάννη Τσιλένη και Κώστα Ρασιδάκη. Η αίθουσα δε μετονομάστηκε αμέσως, καθώς ακόμη και κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν γνωστή με το αρχικό της όνομα, το οποίο τελικά άλλαξε το Δεκέμβρη του 1944 σε «Ηλέκτρα» και παρέμεινε μ’ αυτό μέχρι το τέλος της λειτουργίας της. Παράλληλα, λειτουργούσε και θερινή, ομώνυμη οθόνη, η είσοδος της οποίας βρισκόταν στη σημερινή οδό Αβέρωφ. 

Σταδιακά, ο Τσιλένης απέκτησε πλήρη κυριότητα της επιχείρησης, ενώ κατά καιρούς είχε υπενοικιάσει και άλλες αίθουσες. Εκείνος πέθανε το 1977, το σινεμά έκλεισε οριστικά το 1980 και το 1981 κατεδαφίστηκε για να δώσει τη θέση του στο κτίριο που σήμερα φέρει το όνομα του κινηματογράφου και του ιδιοκτήτη του.