Ώστε να διαμορφώσει μια κοινή, εθνική γραμμή κι έτσι ο υπεύθυνος για τη διαπραγμάτευση υπουργός να έχει τη στήριξη, ει δυνατόν, του συνόλου των βουλευτών του Κοινοβουλίου. Ωστόσο, αυτό δεν το είδαμε. Και δεν το είδαμε ούτε στο πλαίσιο της ίδιας της συγκυβέρνησης, αφού άλλα πρεσβεύει το ένα κόμμα και ακριβώς τα αντίθετα το άλλο. Είδαμε, από την άλλη, μια προσπάθεια κομματικής εκμετάλλευσης του προβλήματος, με σκοπό τα κομματικά οφέλη. Η μεν κυβέρνηση έφερε στην επιφάνεια σχεδόν αιφνιδιαστικά το ζήτημα, θέλοντας, όπως υποστηρίζει, να δώσει λύση σε ένα χρονίζον πρόβλημα και να εξομαλύνει τις σχέσεις της χώρας μας  με τα Σκόπια. Αν, όμως, σκεφτούμε λογικά το ζήτημα, τότε ίσως μπορούμε να συνδέσουμε το αιφνίδιο της αναζήτησης λύσης στο πρόβλημα με γεωστρατηγικούς λόγους, που αφορούν την επέκταση του ΝΑΤΟ, με τα συμβαίνοντα σήμερα στον ευρύτερο χώρο της Μ. Ανατολής, με οικονομικούς λόγους που αφορούν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, αλλά και με το προσφυγικό, αφού τα Σκόπια αποτελούν για τους μετανάστες και πρόσφυγες μια από τις πιο σύντομες οδούς για την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Είναι, δηλαδή, βέβαιο ότι η ελληνική κυβέρνηση πιέζεται από ισχυρούς παράγοντες να προχωρήσει σε λύση με κάθε τρόπο.   Αυτή, όμως, η εξέλιξη είναι βέβαιο ότι συμφέρει την κυβέρνηση, η οποία, καθώς βλέπει τις δημοσκοπήσεις να είναι αρνητικές γι’ αυτήν,  ψάχνει να βρει τρόπους να αναστρέψει το σε βάρος της κλίμα. Ακούγεται, μάλιστα, από κάποιους συμπολίτες μας ότι, «αν  ο Τσίπρας λύσει το «Σκοπιανό», θα αναδειχτεί σε μεγάλο ηγέτη, σε ένα νέο Βενιζέλο» (άκουσον άκουσον!). Πράγματι, το «Σκοπιανό» είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την κυβέρνηση να στρέψει την προσοχή του λαού, από τη δεινή οικονομική του κατάσταση, στο εθνικό θέμα, να τον κάμει να μη σκέφτεται τις δυσκολίες που περνά. Έτσι, ακόμη και τα συλλαλητήρια μάλλον βοηθούν τους κυβερνώντες, επειδή ο λαός ασχολείται με αυτά και όχι με το πώς θα τα βγάλει πέρα στην καθημερινότητά του.  

Από την άλλη, η αντιπολίτευση, καθώς βρέθηκε μπροστά στην αιφνιδιαστική κίνηση της κυβέρνησης, έδειξε να τα έχει (στην αρχή τουλάχιστον) ελαφρώς χαμένα. Δεν περίμενε ίσως ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν τόσο γρήγορα ούτε και είχε τις δέουσες πληροφορίες, επειδή η κυβέρνηση κράτησε κλειστά τα χαρτιά της μέχρι την τελευταία στιγμή. Έπρεπε να περάσουν μέρες, ώστε τελικά να διαμορφωθεί μια σαφής άποψη, κυρίως από τη ΝΔ, η οποία βρέθηκε μέσα στις συμπληγάδες: από τη μια, η παλιότερη απόφαση δικής της κυβέρνησης να γίνει δεκτό το όνομα «Μακεδονία»με γεωγραφικό προσδιορισμό για τη FYROM και, από την άλλη, μια μεγάλη μερίδα των οπαδών της που δεν θέλει καν να ακούσει το όνομα «Μακεδονία» για τη γειτονική χώρα. Ήταν και η παρουσία του κόμματος των ΑΝΕΛ, που προσπαθεί να αγρεύσει ψήφους από τους συντηρητικούς ψηφοφόρους της ΝΔ, δυσχεραίνοντας έτσι τα πράγματα για την αξιωματική αντιπολίτευση. Τελικώς, η ΝΔ ξεκαθάρισε τη θέση της, χωρίς ωστόσο, η θέση αυτή να συμβαδίζει με αυτήν της διαιρεμένης ως προς το «Σκοπιανό» κυβέρνησης.

Το πράγμα έγινε ακόμη πιο περίπλοκο, λόγω των συλλαλητηρίων, τα οποία και δυναμικά και πολυπληθή ήταν, αλλά και των δημοσκοπήσεων, που δείχνουν πως ο ελληνικός λαός, στη συντριπτική του πλειονότητα, δεν θέλει να χαριστεί στη γείτονα χώρα το όνομα «Μακεδονία». Έτσι, αυτή τη στιγμή, κυρίως ο πολιτικός κόσμος, αλλά εν μέρει και ο λαός, είναι διχασμένος, ένα διχασμός που βαθαίνει από την αποκάλυψη του σκανδάλου Novartis, στο οποίο, όπως μαθαίνουμε από τα ΜΜΕ, εμπλέκονται και πολιτικοί. Αν υπάρχει όντως σκάνδαλο και σε ποιο βαθμό εμπλέκονται τα ονόματα των πολιτικών, θα φανεί μετά τη δικαστική διερεύνηση του ζητήματος. Εκείνο, πάντως, που προκύπτει και που δημιουργεί ερωτήματα είναι ο χρόνος στον οποίο αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο, ενώ, δηλαδή, οι συζητήσεις για το Σκοπιανό βρίσκονται σε κρίσιμη φάση (εκτός κι αν η συμφωνία ήδη υπάρχει στο τραπέζι και όλα γίνονται για το «φαίνεσθαι»).  Πράγματι, η αποκάλυψη του σκανδάλου βοηθά την κυβέρνηση, όχι μόνο γιατί θα «στριμώξει»τους πολιτικούς της αντιπάλους και θα λειτουργήσει αντισταθμιστικά όσον αφορά το σκάνδαλο πώλησης όπλων στη Σ. Αραβία, αλλά και θα είναι, επίσης, ένας  τρόπος αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, βοηθούντων και των ΜΜΕ, που αρέσκονται στη σκανδαλολογία.

Όλο αυτό το διχαστικό, σε επίπεδο κυρίως των πολιτικών, κλίμα δεν μπορεί παρά να φέρει στο νου την «κατάρα» που συνοδεύει από τα αρχαία χρόνια τον Έλληνα. Εννοώ τη διχόνοια, που, όπως ψάλλει, στον «Ύμνο στην Ελευθερία»ο εθνικός μας ποιητής, «κρατάει ένα σκήπτρο η δολερή και καθενός χαμογελάει, παρ’ το λέγοντας κι εσύ». Το σκήπτρο δεν είναι άλλο από αυτό της εξουσίας. Για την εξουσία διχάζονταν και διχάζονται οι Έλληνες. Θα θυμίσω εδώ τα πολύ γνωστά παραδείγματα: την αμάχη μεταξύ Αχιλλέα και Αγαμέμνονα, που δίχασε τους Έλληνες στην Τροία κα