Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που σήμερα «ακτινοβολεί» ζωή και μπορεί να λέει με απίστευτο θάρρος ότι νίκησε τη νόσο του Hodgkin, το λέμφωμα όπως το γνωρίζουν πολλοί. Η Μαίρη Γιαννικάκη που ζει στο Λασίθι συγκινεί μέσα από το κείμενό της λέγοντας ότι «αφού νίκησα το θάνατο, μπορώ να νικήσω τη ζωή!». Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα. ΄Άλλωστε έδωσε την πιο σκληρή μάχη της ζωής και κατάφερε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια.

Τα πράγματα δεν ήταν όμως πάντα τόσο εύκολα για την όμορφη εκπαιδευτικό και επιχειρηματία και έτσι μέσα από την αφήγησή της θυμάται πώς το δυσάρεστο νέο ήρθε σαν «κεραυνός» να αλλάξει τη ζωή της σε ηλικίας μόλις 16 ετών, πώς πολέμησε γενναία ακόμα κι όταν κάποιοι την εγκατέλειψαν, περιγράφει τις στιγμές φόβου που τελικά δεν την έκαναν να «λυγίσει», σημειώνει ότι ζει το θαύμα της μητρότητας κόντρα στους «νόμους» της Ιατρικής και ευχαριστεί τους φύλακες- άγγελούς της, τους αιματολόγους του ΠΑΓΝΗ.

«Άρχισα να χάνω βάρος»

Όλα ξεκίνησαν όπως περιγράφει στη διάρκεια της εφηβείας όταν κατάλαβε ότι κάτι δεν «πήγαινε καλά»

«Ήμουν παιδί, 16 ετών και τίποτε δε με τρόμαζε! Μέχρι που μια μέρα άρχισα να χάνω βάρος, δεν ένιωθα πια την ανάγκη να τραφώ, άσπρισε η γλώσσα μου και όλοι ανησυχούσαν εκτός από εμένα. Μια αγκαλιά από ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο της οικογένειας ανακάλυψε αρκετά μετακινούμενα «ρεβιθάκια» στο λαιμό μου που αργότερα ονομαστήκαν «block λεμφαδένων» και υπήρχαν κι άλλα εν τέλει αλλά όχι τέτοια που μπορούσες να δεις ή να αγγίξεις. Εκείνες οι μέρες ήταν μάλλον πιο δύσκολες για τους γονείς μου γιατί εγώ ίσως δεν καταλάβαινα αρκετά πράγματα ή απλά δεν με τρόμαζε τίποτα… Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του πατέρα μου όταν έγινε η διάγνωση. Με έβγαλαν μαζί με τη μητέρα μου έξω από το ιατρείο κι εκείνος έμεινε πίσω να ακούσει, να του πουν τι είναι αυτό που μου συνέβαινε. Κι όταν βγήκε είχαν ασπρίσει τα μαλλιά του μέσα σε μόνο λίγη ώρα…Τότε άρχισα να κοιτώ κατάματα τι μου συμβαίνει. Ήξερα τα πάντα και έκανα πως δεν συνέβαινε σε εμένα, σα να είχα βγει έξω από τον εαυτό μου».

«Με φοβόντουσαν λες και ό,τι είχα ήταν μεταδοτικό»

Οι δύσκολες στιγμές ήταν δεδομένες για μια έφηβη που δίνει το δυσκολότερο αγώνα της ζωής της ,αλλά ακόμη πιο σκληρό υπήρξε το γεγονός ότι κάποιοι την αφήσαν μόνη την πιο κρίσιμη στιγμή. Όπως λέει:

Αυτό που βίωνα εσωτερικά ήταν ίσως πιο επώδυνο από ότι συνέβαινε στο σώμα μου. Μια ατέρμονη αγωνία, ένα ατέλειωτο «γιατί». Ήμουν παιδί, ήθελα να ζήσω, να κάνω τρέλες, να τραγουδήσω όπως παλιά, να παίξω πιάνο, να πάω σχολείο -το πιο απλό!- και δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα καν να έχω φίλους. Λιγοστοί έμειναν κοντά μου ενώ λίγο καιρό πιο πριν ήμουν από τα πιο δημοφιλή λυκειόπαιδα.  Με φοβόντουσαν λες και ό,τι είχα ήταν μεταδοτικό και θα τους κολλούσα θάνατο. Δεν ήμουν πια εκείνο το όμορφο, χαρούμενο παιδί αλλά ένα ταλαιπωρημένο σώμα που έκρυβε μια κουρασμένη ήδη παιδική ψυχή».

«Θύμωνα με όλα και κυρίως με αυτό το κόκκινο φάρμακο»

Όλα τα συναισθήματα που περιγράφει ανθρώπινα και αναμενόμενα όταν κάθε μέρα είναι ένας μεγάλος μαραθώνιος για τη ζωή.

Όπως περιγράφει χαρακτηριστικά: «Θυμός. Θύμωνα με όλα και κυρίως με αυτό το «κόκκινο φάρμακο» που –Θεέ μου!- πονούσε τόσο πολύ, έβαζε φωτιά στα σωθικά μου και κατέστρεφε τα μαλλιά μου, τα έπαιρνε μαζί του… Ο πατέρας μου με παρακαλούσε να φορέσω περούκα για να μη νιώθω άσχημα στο σχολείο και εγώ έλεγα όχι! Αυτή είμαι. Αυτή ακριβώς που βλέπετε. Προσπαθούσα να κρύψω το άτριχο πια κεφάλι μου με κορδέλες που μου έβρισκε η μητέρα μου που ήταν πια λουσμένη με παράπονο, μόνο παράπονο στα μάτια της, για να μην βλέπει και λυπάται Εκείνη. Όχι εγώ. Ποσό βασανίστηκαν μαζί μου. Δεν ήμουν το πιο εύκολο παιδί, το ξέρω. Αλλά ήμουν παιδί».

«Μου είπαν ότι δεν θα γεννήσω αλλά τα κατάφερα!»

Δεν ήταν μόνο η δύναμη που έδειξε κόντρα στη νόσο αλλά και η δύναμη ψυχής. Ακόμα κι αν οι «νόμοι» της φύσης έλεγαν ότι δεν θα βιώσει τη μητρότητα, εκείνη τα κατάφερε. Μάλιστα ευχαριστεί όσους τη βοήθησαν μεταξύ των οποίων τον αείμνηστο Γιώργο Ηλιόπουλο και τους αιματολόγους του ΠΑΓΝΗ.

Όπως περιγράφει η Κρητικιά: «Πάνε αυτά πέρασαν! Μην τα σκέπτεσαι!» Το ακούω συχνά και κάνω πως συμφωνώ αλλά μέσα σου το κουβαλάς πάντα και για πάντα. Σήμερα, 20 περίπου χρόνια μετά, προσπαθώ να σκέφτομαι τι κέρδισα μέσα από όλο αυτό γιατί, ναι, κέρδισα. Κέρδισα το προνόμιο να ανακαλύψω τη δύναμη που έχω μέσα μου που αλλιώς δεν θα γνώριζα. Κέρδισα την ευτυχία να γεννήσω δυο παιδιά, δυο αγγέλους, όταν η επιστήμη στα 17 μου με προετοίμαζε ότι δυστυχώς εγώ δεν θα είχα την χαρά της μητρότητας. Άρα κέρδισα την επιστήμη. Βρήκα την πίστη μου στον Θεό μου που ακόμη και σήμερα εκεί στρέφομαι στις δύσκολες στιγμές. Κέρδισα το βραβείο της αιώνιας παιδικότητας γιατί τότε τη στερήθηκα και θα τη ζω έως το τέλος μου, απλά και ανιδιοτελώς. Είμαι ακόμη παιδί και, μάλιστα, δύσκολο παιδί! (Χαμογελώ!) Κέρδισα Ανθρώπους!!!!! Ανθρώπους που με στήριξαν, με φρόντισαν, με αγκάλιασαν, με μάλωσαν, με νοιάστηκαν, με  ανεχτήκαν και με ανέστησαν…Οι γιατροί μου, οι Άνθρωποι μου, οι φύλακες άγγελοι μου. Που δεν χρειαζόμαστε τις λέξεις για να πούμε όλα, γιατί ξέρουν και ξέρω. Έτσι έμαθα πως πάντα πρέπει να προσπαθώ και θα τους ευγνωμονώ για πάντα όχι γιατί με κράτησαν στη ζωή, αλλά γιατί άθελα τους μου μετάγγισαν την φιλοσοφία ότι η ζωή είναι σπουδαίο αγαθό μέσα στην απλότητα, τις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές της …».

 «Αφού νίκησα το θάνατο, μπορώ να νικήσω τη ζωή»

Τίποτα δεν συγκρίνεται με τη δύναμη και την ομορφιά της ψυχής και έτσι με λίγα λόγια η Μαίρη μας θυμίζει το πραγματικό νόημα της ζωής τονίζοντας «Ευχαριστώ. Θεό και ανθρώπους. Και νομίζω πως έχω το δικαίωμα να λέω πως αφού νίκησα το θάνατο μπορώ να κερδίσω τη ζωή. Όπως κι εσείς… Εσείς που μπορεί να μην έχουμε ποτέ γνωριστεί, αλλά με ξέρετε και σας ξέρω καλύτερα από τον καθένα!...»

neakriti.gr