Βρισκόμαστε στην αυγή του νέου έτους κι ακόμα ηχούν στ' αυτιά μας οι ευχές για καλή χρονιά. Κι όμως στις ειδήσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας, καθημερινά και ασταμάτητα, "απειλούν" με τα δημοσιεύματα τους ότι αν καθυστερήσουμε μια ημέρα τη δόση ρύθμισης της εφορίας τότε χάνουμε την ρύθμιση και θα προβούν στη δέσμευση της προσωπικής περιουσίας μας. 

Πραγματικά θεωρώ πως βρίσκομαι σε κάποια ταινία και βλέπω την παραφροσύνη των ανθρώπων. Δίχως λογισμό, δίχως λογική και σύνεση προβαίνουν σε δηλώσεις πριν καλά - καλά ξημερώσει το 2018. Ποιος είναι άραγε ο σκοπός; Ποιο αποτέλεσμα περιμένουν; Μήπως ν' αυγατίσουν τα χρήματα του λαού και από τον φόβο να διοχετευτούν στην αγορά; 

Τι άλλο να πω; Τι άλλο να σκεφτώ; Μας βυθίζουν στην απελπισία δίχως προοπτική δουλειάς, δίχως εκπαίδευση, δίχως υγεία, δίχως πολιτισμό όλα είναι στο ναδίρ. Μιλάμε για υγεία και για ένα κάταγμα βρισκόμαστε σε δημόσιο νοσοκομείο, στο οποίο η εγχείρηση έχει πλήρη επιτυχία αλλά ο ασθενής δεν αναρρώνει γρήγορα από την έλλειψη νοσηλείας.

Από προσωπική πρόσφατη έρευνα διαπίστωσα με πικρία πως τίποτα απολύτως δεν λειτουργεί σωστά. Πρέπει ο ασθενής να συνοδεύεται σε 24ωρη βάση από ικανούς κι ευαίσθητους συγγενείς για να είναι άγρυπνοι να τον υπηρετούν τις ημέρες παραμονής του στο νοσοκομείο. Τι απελπισία πραγματικά! 

Και μετά σου λέει Ενφια, Εφορία, φόρους και μόνο φόρους. Σου μιλάνε για συνέπεια του πολίτη προς το κράτος και η συνέπεια του κράτους προς τον πολίτη πού είναι;

Σου μιλάνε για το πετυχημένο σύστημα Παιδείας, τι να πω γι αυτό; Οι γονείς αν είναι τυχεροί κι έχουν ένα χωράφι με ελαιόδεντρα τότε μπορεί από την πώληση του λαδιού να πληρώσουν τα φροντιστήρια των παιδιών τους και λέω φροντιστήρια, γιατί η εκπαίδευση γίνεται στα φροντιστήρια κι όχι στη δημόσια δωρεάν -κατά τα άλλα- Παιδεία.

Τουτέστιν, είμαστε αγράμματοι ή ημιμαθείς σε μια χώρα που νοσεί το  σύστημα Υγείας, Παιδείας, κι εμείς οι ίδιοι χωρίς καμία ελπίδα νοσηλείας, γιατί τώρα πια δεν έχουμε συναισθήματα είμαστε άδειοι, δεν έχουμε παρά λίγα σεντς.  Λίγα σεντς για ένα κομμάτι ψωμί για το παιδί ή για τον γέροντα πατέρα ή παππού ως εκτίμηση για την προσφορά του.

Κι από την άλλη κανείς δεν αντιδρά, φαίνεται σαν να δέχεται ο λαός τούτος παθητικά την "Ειμαρμένη" του. Είναι σαν να έχει αποδεχτεί την θέση των ισχυρών πως έτσι πρέπει να γίνει γιατί κατά άλλους  "οι Έλληνες τώρα μπορεί να είναι φτωχοί αλλά είναι ...ευτυχισμένοι".

Η λαϊκή παροιμία λέει σοφά πως αν δεν κλάψει το παιδί, η μάνα  δεν του δίνει γάλα. Συνεπώς αν δεν αναγνωρίσουμε την αδικία που γίνεται εις βάρος μας και δεν αντιδράσουμε, τίποτα δεν θ' αλλάξει σε κανένα τομέα κι έτσι θα αναφωνήσουμε εντός ολίγου: 

«Δυστυχώς επτωχεύσαμεν»!

Εύα Καπελλάκη - Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell' Universita' degli studi di Napoli "Federico II"].