Στην εποχή μας οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής και οι ραγδαίες αλλαγές στην κοινωνία επέφεραν εξίσου και αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία της οικογένειας.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι γονείς να δουλεύουν πάρα πολλές ώρες και να μην έχουν την ευκαιρία να είναι μαζί με τα παιδιά τους συχνότερα. Οι επιπτώσεις που μπορούν να υπάρχουν σε ένα παιδί από την έλλειψη επικοινωνίας στην οικογένεια είναι πολλές.

Γράφει η Δανάη Βασιλική Μπιζιάγκου

Τι σημαίνει ποιοτικός χρόνος; Είναι εκείνος κατά τον οποίο οι γονείς μοιράζονται εμπειρίες με τα παιδιά τους, κάνουν δραστηριότητες μαζί που αποτελούν πηγή ευχαρίστησης για τα παιδιά και συμβάλλουν στην εξέλιξή τους και στην ολοκληρωτική ανάπτυξή τους σε όλους τους τομείς, δηλαδή στον γνωσιολογικό, στον ψυχοκινητικό και στον συναισθηματικό. Αυτοί οι τομείς είναι απαραίτητο να αναπτυχθούν πρώτα από όλα για τη γλωσσική συγκρότηση του παιδιού, την έκφραση των δεξιοτήτων επικοινωνίας, αλλά και την καλλιέργεια διανοητικών λειτουργιών. Επίσης καλλιεργούνται η προσωπική αυτονομία, η κοινωνικοποίηση και η ενσυναίσθηση. Τέλος αναπτύσσονται η αδρή κινητικότητα και η λεπτή κινητικότητα.

Τα συναισθηματικά προβλήματα των παιδιών και οι αντικοινωνικές συμπεριφορές τους είναι συνέπεια αυτής της έλλειψης. Ο “χρόνος” που θα αφιερώσουν οι γονείς με το παιδί τους δεν είναι τόσο σημαντικός... Το πιο σημαντικό είναι να περάσουν ποιοτικό χρόνο μαζί του προσφέροντάς του αφοσίωση και αγάπη. Αυτό είναι απαραίτητο να συμβεί ήδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού. Οι γονείς έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν ένα δυνατό δεσμό με το παιδί τους και να του προσφέρουν πολλές ώρες παιχνιδιού και γνώσης. Με αυτή τη δυνατή σχέση θα μπορεί το παιδί να εξελιχθεί πιο εύκολα και ομαλά.

Έτσι οι γονείς θα πρέπει να δημιουργούν πολλές ευκαιρίες μάθησης με τα παιδιά τους, ώστε να προβληματιστούν, να πειραματιστούν, να επεξεργαστούν πληροφορίες, να παρατηρήσουν, να ανακαλύψουν, να διαπιστώσουν, να κατανοήσουν, να αναθεωρήσουν και να βιώσουν. Θα πρέπει όμως να έχουν κατά νου ότι τα παιδιά είναι διαφορετικές προσωπικότητες με ιδιαίτερο τρόπο σκέψης, διαφορετικό από των ενηλίκων και με αυξημένες συναισθηματικές ανάγκες λόγω του νεαρού της ηλικίας τους. Οι γονείς θα πρέπει να αφιερώνουν χρόνο ανάλογο με τους ρυθμούς ανάπτυξης, την ηλικία, τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα κάθε παιδιού.

Ακόμα θα πρέπει να δημιουργούν περιβάλλον, πλούσιο σε μέσα, υλικά, μαθησιακές εμπειρίες και ευκαιρίες αλληλεπίδρασης με συνομηλίκους και ενήλικες, δηλαδή οι δραστηριότητες να εστιάζονται σε όλους τους τομείς ανάπτυξης και να προσαρμόζονται στην ηλικία και τις δυνατότητες του παιδιού για μάθηση. Μερικά από τα πράγματα που μπορούν να κάνουν οι γονείς με τα παιδιά είναι να διαβάσουν ένα παραμύθι, να ακούσουν ένα τραγούδι, να κάνουν χειροτεχνίες, να παίξουν επιτραπέζια, κ.λπ. Το παιχνίδι πρέπει να έχουμε κατά νου ότι είναι η πιο αναπτυξιακή δραστηριότητα του παιδιού της προσχολικής ηλικίας. Είναι ο φορέας ανάπτυξης και ο τρόπος που τα παιδιά μαθαίνουν τον κόσμο. Υπάρχουν πολλές μορφές παιγνιδιού: μοναχικό, κοινωνικό, κινητικό, εξερευνητικό, με κανόνες, φανταστικό ή συμβολικό.

Συμπερασματικά, το οικογενειακό περιβάλλον συνεισφέρει πολύ περισσότερα στην επίδοση των παιδιών σε σύγκριση με το σχολείο και άλλους φορείς κοινωνικοποίησης. Οι γονείς με τις στάσεις, τις αξίες και τις προσδοκίες τους αλλά και με τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους κατορθώνουν να επηρεάζουν σοβαρά τη σχολική επίδοση και την αυτεπίγνωση των παιδιών τους.

Οι γονείς, λοιπόν, λειτουργούν ως πρότυπα και ως φορείς κοινωνικοποίησης. Θα πρέπει να δημιουργούν ένα θετικό κλίμα με συνεχή ενθάρρυνση και θετική ενίσχυση για όλα τα επιτεύγματα των παιδιών τους. Αυτή η υποστήριξη θα πρέπει να προάγει το αυτοσυναίσθημα και την αυτοπεποίθησή τους. Τα παιδιά λοιπόν πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες για επιτυχία σε δραστηριότητες μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους.

* Η Δανάη Βασιλική Μπιζιάγκου είναι ψυχολόγος.

neakriti.gr